Het verschil gemaakt
In het meer dan 80 pagina’s tellende regeerakkoord dat eind oktober werd gesloten, was er één blokje tekst dat eruit sprong. Omdat ’t in een speciaal kadertje was gezet. In dat kadertje werden sociale partners (vakbonden en werkgevers) uitgenodigd om met het kabinet afspraken te maken over de ‘sociale agenda’.Zeg maar over zaken die met de arbeidsmarkt te maken hebben: het ontslagrecht, de WW en de doorgeschoten flexibilisering op die arbeidsmarkt bijvoorbeeld. Die uitnodiging, destijds op uitdrukkelijk verzoek van de PvdA-fractie in het regeerakkoord opgenomen, werd gedaan om in deze lastige tijden draagvlak te vinden voor vaak moeilijke (maar wel noodzakelijke) besluiten. Besluiten die in het regeerakkoord werden benoemd, maar nog verder moesten worden uitgewerkt.
De afgelopen maanden heb ik, als oud-voorzitter van een van de grootste FNV-bonden (die in de bouw), m’n best gedaan om de vakbeweging aan tafel te krijgen. En te houden. Niet alleen in verband met dat draagvlak waar ik het net over had, maar ook omdat werkgevers en werknemers als geen ander weten hoe de arbeidsmarkt in elkaar zit, wat er niet goed gaat, wat beter moet en hoe. Ik heb me daar óók voor ingezet, omdat ik vond dat de vakbeweging (en dus werkend Nederland) veel te winnen had bij een sociaal akkoord. En wij, de Partij van de Arbeid ten slotte, dus ook.
En dat bleek ook vorige week, toen het akkoord kon worden gepresenteerd: het ontslagrecht wordt eerlijker (met meer kans op een ontslagvergoeding voor mensen die níet ’t hoogste loon verdienen), de doorgeschoten flexibilisering op de arbeidsmarkt wordt aangepakt en sociale partners worden meer verantwoordelijk voor de WW die bovendien fatsoenlijk blijft. De focus bij dat laatste verschuift naar het voorkómen dat mensen (langdurig) werkloos worden, door meer in te zetten op ‘van werk naar werk’. In de regio, en tussen sectoren.
Natuurlijk moeten ook nu nog zaken worden uitgewerkt (rondom de Participatiewet bijvoorbeeld, die mensen met een afstand op de arbeidsmarkt moet helpen om mee te kunnen doen). Maar toch: we kunnen als PvdA trots zijn op wat er is bereikt: hervormingen op de arbeidsmarkt mèt draagvlak. Dat is niet in de laatste plaats onze verdienste geweest. Regeringsverantwoordelijkheid dragen valt vaak niet mee en je krijgt van veel de schuld; zeker in lastige tijden. Maar je kunt wèl het verschil maken. En dáár doen we het voor.
