Eigentijdse helden

Deze week overleed Margaret Thatcher. Volgens veel partijgenoten de personificatie van alles waar wij als sociaaldemocraten tegen waren, tegen zijn en tegen blijven. In de reacties na haar dood werd Thatcher aan de ene kant door veel jongeren geprezen om haar persoonlijke kracht, inzet en politieke kundigheid. Aan de andere kant gaven enkelen haar juist een trap na, met kritische betogen of middels geslaagde en minder geslaagde grappen.

Het zou goed zijn als juist jongeren wegbleven van deze discussie. Natuurlijk is het niet moeilijk om hoog van de toren te blazen met een mening over Thatcher gebaseerd op vergaarde kennis uit de Volkskrant en de geschiedenisboeken van HAVO 5. Het zou echter pretentieus en knullig zijn om als twintiger uitspraken als ‘’Thatcher is een van de grootste politici van de 20ste eeuw’’ of ‘’Thatcher is verantwoordelijk voor de teloorgang van het geloof in het collectief’’ te bezigen.

Waar het mij om gaat is het volgende: laten we ons als jongeren richten op de personen van nú. Mensen die nú het verschil maken, mensen waar we nú bewondering voor hebben en die alle steun van de wereld kunnen gebruiken om hun idealen te verwezenlijken. Er is niks mis met het bewonderen van grootse staatsmannen en -vrouwen uit het verleden, maar in mijn ogen ligt daar niet het primaat.

Laten we een mening hebben over Obama, Kofi Annan, Jimmy Carter en Al Gore. Over Angela Merkel, Cecile Richards, Christine Lagarde en Sheryl Sandberg. Eigentijdse helden. Laten we daar aandacht voor hebben. Zeker op wereldschaal, maar ook voor de mensen van dichtbij, voor diegene die het lef hebben om bij ons in de buurt het verschil te maken. Alleen op deze manier kunnen we iets toe voegen aan het politieke debat en de wereld van morgen.

‘’Let’s go change the world.’’