Tekst: Sanne Bronkhorst
De Arnhemse binnenstad, in koffietent Kaldi. We drinken een stevige kop koffie en zien in de verte Sam’s appartement ons toelachen. Een campagnebord van Bernie Sanders prijkt in zijn raamkozijn.
Sam is een echte Arnhemse jongen. Vrolijk, dromerig en creatief van aard. In zijn jonge jaren viel het zijn ouders al gauw op dat hij zich vaak terugtrok in zijn eigen wereld en niet alles daarbuiten meekreeg. “Mijn ouders waren er gelukkig vroeg bij. Ik bleek op achtjarige leeftijd een forse taalachterstand te hebben en een lichte vorm van autisme. Mijn ouders zochten goede hulp en ik kon starten op het speciaal basisonderwijs van Kentalis.” vertelt Sam. Iedere dag werd hij met het leerlingenvervoer van Loo naar Arnhem gebracht. Soms voelde Sam zich anders dan de rest en schaamde hij zich. ‘’Het was moeilijk om op die leeftijd uit te leggen waarom ik niet naar de dorpsschool ging.’’ Ook zag hij andere leerlingen, die pas later instroomden. “Op hun vorige school werd het leven hen moeilijk gemaakt vanwege hun taalachterstand. Ze konden de draad oppakken op het speciaal basisonderwijs. Dit maakte veel indruk op me”.
“Al die jaren heb ik er naartoe gewerkt om naar een reguliere school te kunnen gaan.”
Na het speciaal onderwijs maakte Sam (“dolblij’) de overstap naar het regulier onderwijs. ‘’Al die jaren heb ik er naartoe gewerkt om naar een reguliere school te kunnen gaan. Volgens sommige docenten in mijn omgeving was dat niet haalbaar. Maar ik heb het nooit aan een ander gelaten om te bepalen wat ik wel en niet kon. Daar was ik veelte eigenwijs voor.’’
“Hard werken en mezelf uitdagen leverde me uiteindelijk mijn diploma op”. Trots siert zijn ogen. “Maar toen begon het pas echt” vervolgt hij “ik wilde iets van de wereld, ik wilde naar de States”. Na een jaar bedrijfseconomie aan de Hogeschool Arnhem-Nijmegen tipt de studieadviseur dat zijn interesses meer passen bij bedrijfskunde. “Maar daar moet je toch sociaal voor zijn? Dat kan ik helemaal niet, dacht ik toen”. Toch knokt hij door, verlegt opnieuw zijn grenzen en bleef vechten tegen de vooroordelen over mensen met autisme. Het lukt hem een stage naar New York te regelen (“Supervet!”), haalt zijn hbo-diploma en: “Missie geslaagd!”. Als trots PvdA-lid trekt hij in de Big Apple ten strijde om de Amerikanen tot een sociaal-progressieve koers te bewegen. “In de straten van New York campagne voeren met Bernie Sanders, een held!” straalt hij weer, “De tijd van mijn leven”.
“Ik realiseerde me dat zelfs een partijleider zich niet laat beperken door anderen.”
Terug in het Haagje van het Oosten ontmoet hij Lodewijk Asscher. “Ik moest iets met de dingen die ik had gezien en wilde dit delen met anderen buiten mijn eigen bubbel.” Asscher vertelt dat hij zijn medewerkers verzocht om zijn agenda dusdanig aan te passen dat hij iedere ochtend zijn kinderen naar school kon brengen. “Ik realiseerde me dat zelfs een partijleider zich niet laat beperken door anderen.” De gedachten gaan terug naar zijn ouders en de kansen die ze hem hebben gegeven om met zo min mogelijk beperkingen op te groeien. “En hop, aan de slag voor de Jonge Socialisten”. Daar is weer die glimlach. “Met veel plezier regelde ik met andere politieke jongerenorganisaties schooldebatten. Voor de klas staan om jongeren te leren dat hun eigen mening van onschatbare waarde is. Heerlijk, ik vond het prachtig”. Een nieuw zaadje ontkiemt bij hem: Arnhems gemeenteraadslid worden.
“Mijn wortels reiken diep. Ik heb van dichtbij gezien dat we mensen moeten helpen en dat er omstandigheden zijn, vroeg in het leven van mensen en waar ze soms niets aan kunnen doen, die bepalend zijn voor de rest van hun leven. Dit maakt ze kwetsbaar.” Sam voelt een grote verantwoordelijkheid en plicht om ervoor te zorgen dat mensen die afhankelijk zijn van ‘het systeem’ ofwel de overheid, ook gelijke kansen krijgen. “Juist degene in een kwetsbare positie, daar wil ik mij hard voor maken!”, stelt Sam. “Wat ik ben, wat wij zijn, is zoveel meer waard dan een stempel of beperking. Ik hoop voor anderen de kansen te creëren die ik heb gekregen en namens de PvdA wegen aan te leggen die iedereen kan bewandelen, zonder wantrouwen of vooroordelen.”
‘’Zo cool om op het stembiljet te staan.”
Sam bulkt van het zelfvertrouwen. Nog steeds die vrolijke en creatieve jongen, die niet bang is om te dromen. Die niet terugdeinst voor door knokken en uitdagingen. Het resultaat? De vijfde plek op de lijst. “Zo cool om op het stembiljet te staan.” Complimenten stromen binnen via de sociale media. “Nog gaver”. Met trots hangt op zijn naast Bernie Sanders nu zijn eigen verkiezingsposter. Achter de lege kop koffie krult de mondhoek nog verder. En de horizon komt steeds dichterbij.
Sam Groenendijk. © Tirza de Goede
