Op donderdag 23 augustus namen algemeen bestuurslid Aart van Cooten en voorzitter Mark Lauriks afscheid van het bestuur van de PvdA in Arnhem. Hieronder de afscheidsspeech van Mark Lauriks, die na ruim 6,5 jaar stopt als voorzitter.
Partijgenoten,
Mocht je actief zijn binnen de PvdA en behoefte hebben aan een hart onder de riem, dan moet je eens overwegen om aan te kondigen dat je stopt. Ik heb in tijden niet zulke aardige mailtjes ontvangen. Zelfs van leden waarvan ik soms weleens dacht: “Wat een mopperkonten.” Ik zal geen namen noemen.
Bedankt voor die vriendelijke reacties. Of jullie moeten me gewoon graag kwijt willen, dat kan ook.
Niet voor iedereen was dat stoppen even duidelijk, overigens. Vooral niet in mijn voetbalteam. “Ik hoorde dat je je baan had opgezegd?” “Dus je gaat uit de gemeenteraad?” “Kom je nou eindelijk weer eens trainen?” In dat laatste leek de meeste interesse. Wat ik nou precies deed bij de PvdA al die avonden en weekenden was nooit echt duidelijk geworden.
Terwijl de voetbalmetafoor goed werkt. Voorzitter van een afdeling van de PvdA zijn, is een beetje zoals de voorzitter van een voetbalclub. Je bent ervoor verantwoordelijk dat leden het naar hun zin hebben, onder andere met een leuke derde helft. Het scouten van nieuw talent moet op orde zijn en het eerste elftal moet alles hebben om goed te kunnen voetballen.
Voor wie niks met voetbal heeft, ik bedoel dan de fractie. En met voetballen bedoel ik politiek bedrijven. Gelukkig kon deze voorzitter er op vertrouwen dat het met dat eerste elftal altijd wel goed kwam. Met dank aan hun uitblinkende aanvoerder. En met mijn medebestuursleden erbij was het een plezier om aan het roer te staan van dit cluppie.
Maar het zit er dus op. Niet alleen deze metafoor, maar ook mijn rol als voorzitter. Het was voor mij een van de manieren om ‘iets’ te doen voor mijn stad, voor de sociaaldemocratie, voor de partij. In goede en slechte tijden.
‘Iets doen’. Iets willen doen, “Ik wil iets doen,” is wat je veel hoorde vorige jaar, na dat desastreuze verlies bij de Tweede Kamerverkiezingen. Dat tekent onze partij ook wel: iets willen doen, juist als het harder gaat regenen. Maar wat dan?
Het moet dan ook vaak ineens allemaal anders. We kijken naar het buitenland, naar Macron (geen sociaaldemocraat), of Corbyn. Naar nieuwe manieren van politiek. Maar politiek gaat wat mij betreft niet om campagnegimmicks, spelletjes of punten scoren, maar over het verschil maken voor mensen. Of dat nou groot of klein is.
En wat dat betreft wil ik jullie meegeven: vergeet het afkijken bij andere landen en andere partijen. En neem een voorbeeld aan ons zelf. Neem een voorbeeld aan ons zelf en hoe we zelf het verschil maken in het leven van anderen.
Neem een voorbeeld aan Ria. Ria de Vries, een van onze raadsleden, die naast haar werk, haar raadslidmaatschap en ondanks de beperkingen die zijn tegenkomt als het gaat om haar eigen gezondheid, dag in dag uit in de weer is met voedselpakketten en hulp voor mensen die het minder hebben in onze stad.
Of neem een voorbeeld aan Anne Vermeer. Nou ja. Het is niet iedereen gegeven om 101 te worden – hij overleed deze zomer – en in je leven Tweede Kamerlid, Eerste Kamerlid en burgemeester te zijn geweest… Maar neem een voorbeeld aan de bijeenkomsten die hij nog tot op late leeftijd organiseerde. Politieke bijeenkomsten over sociaaldemocratie, voor andere ouderen, gewoon in het bejaardentehuis waar hij woonde.
En neem ook een voorbeeld aan de kleine dingen. Toen ik vooruit keek naar deze dag en terugdacht aan de afgelopen 6,5 jaar, moest ik aan wespen dingen. Wespen. En aan een mevrouw die nadat wij tijdens het canvassen in Vredenburg bij haar aanbelden wel naar ons gebaarde, maar niet opendeed. Wij dachten: ah, die ziet onze rode jasjes en denkt: “die kunnen de pot op.”
Maar dat was het niet. Ze was al twee weken haar voordeur niet uit geweest. Honderden wespen hadden zich genesteld in de voorkant van haar huis en ze durfde geen stap naar buiten te zetten. De gemeente had ze gebeld. “U moet bij de woningbouwcorporatie zijn.” De woningbouw had ze gebeld. “Ja, daar kunnen we wel bij helpen, maar dat kost een eigen bijdrage.” Die had ze niet.
In een paar dagen hebben we haar kunnen helpen. En al lijkt het maar iets kleins, dat maakte wel verschil in het leven van een ander.
Maak dus het verschil. En neem een voorbeeld aan ons zelf. Dan komen we er wel.
Het ga jullie goed. En als breuk met de traditie heb ik goed nieuws. Het eerste rondje krijgen jullie van Aart en mij. Op een goede derde helft!
Dankjulliewel.
Mark Lauriks tijdens zijn laatste optreden als voorzitter van de PvdA in Arnhem.
