Zomaar.
Zomaar is Leo er niet meer.
Dat nieuws deze week zorgde ook in de Arnhemse afdeling van de Partij van de Arbeid voor een schok en verdriet.
Leo kenden we nog niet heel lang. Maar hij heeft al snel een onuitwisbare indruk op ons gemaakt.
Dat begon aan het begin van dit jaar. Tijdens de campagne rond de Tweede Kamerverkiezingen leek het de PvdA leuk om ‘helden in de buurt’ in het zonnetje te zetten. Helden die zich inzetten voor de mensen om hen heen. En het verdienen om even zelf wat aandacht te krijgen.
We vroegen Arnhemmers om ons te melden: “Wie is voor jou nou zo’n held?”
“Leo van der Hoek” was één van de antwoorden. Ggz-psycholoog die er, ook na zijn pensioen, altijd voor zijn cliënten was. Als het moest, 24 uur per dag. Wanneer dan ook. Alles over hebben voor een ander. Ook als dat allang ‘je baan’ niet meer is.
“Dat klinkt als een held!”, dacht ik. “Die moeten we hebben.” We regelen een Tweede Kamerlid, een grote bos bloemen, een mooie speech.
Maar ik had toen natuurlijk al beter moeten weten: dit soort helden, zitten helemaal niet op zulke aandacht te wachten. Maar na nog een keer overtuigen. En nóg een keer. En nog één keer. Zei Leo: “Vooruit dan.”
En die ‘huldiging’ ging overigens nog bijna mis, omdat alles klaar stond, maar Leo niet te vinden was. Na veel telefoontjes en rondjes zoeken in de buurt, bleek hij gewoon klaar te zitten in de grote rode campagnebus die er die middag was. Al die aandacht kon hem gestolen worden, en die bus was lekker warm en rustig.
Maar vanaf dat moment werd Leo ook actief voor de PvdA. Hij zag het als een kans om iets bij te dragen aan een mooiere, warmere en meer sociale stad. Door lid te worden van de kandidaatstellingscommissie voor de gemeenteraad.
Hij zou er mede voor zorgen dat de Partij van de Arbeid een mooie lijst kandidaten samenstelde die ook zijn goedkeuring kon wegdragen.
Afgelopen donderdag werd die lijst met enthousiasme vastgesteld door de leden. Leo heeft dat helaas net niet meer kunnen meemaken.
Zijn collega’s in die commissie waren vol bewondering. Want ook daar kwam Leo’s zorgzaamheid naar voren. Dat was in van alles te merken, bijvoorbeeld in zijn gastheerschap.
Eén van de leden van de commissie biechtte aan me op: “Ik heb nog nooit zoveel koeken gegeten.”
Maar wat ook opviel: Leo’s enorme interesse in de ander. Om de kandidaten die zij spraken écht te leren kennen. En dat hij opkwam voor de underdog. Verder was hij vriendelijk, soms erg eigenzinnig, maar altijd heel begripvol en invoelend.
“Ik had nog veel van hem willen leren,” zei het jongste lid van de kandidaatstellingscommissie, nog in de twintig.
Nu kan dat helaas niet meer. Maar wat we allemaal van Leo kunnen leren: om om te kijken naar de mensen om ons heen. Interesse hebben voor de ander. En altijd genoeg koeken in huis te hebben.
Bovenstaande tekst werd zaterdag 18 november door afdelingsvoorzitter Mark Lauriks uitgesproken op de begrafenisplechtigheid voor Leo van der Hoek.
