De komende weken stellen de kandidaten in de top 10 van onze lijst zich aan je voor. Vandaag: Martijn Kriens.
Zelf ben ik altijd een zondagskind geweest. Ik werd geboren in een fijn gezin in de wijk Poelenburg in Zaandam, later woonde ik in Akersloot. Na mijn afstuderen in Enschede kocht ik een huis in Arnhem, naast Park Sonsbeek, en daar woon ik ruim dertig jaar later nog steeds met veel plezier.
Mijn zoon is hier opgegroeid. Vroeger op de basisschool had hij een vriendin die een andere achtergrond heeft dan hij. Zij groeide op met gescheiden ouders, in armoede en een ouder met drugsproblemen.
Dit drukte mij, net als vele eerdere momenten, nog een keer met de neus op de feiten dat niet iedereen dezelfde kansen krijgt. Geluk speelt hierin een rol, net als dat iedereen een andere definitie van succes heeft. Maar ondanks dat moeten we wel iedereen dezelfde kansen bieden, ongeacht je afkomst of de postcode waar je opgroeit. Radicaal ongelijk investeren om kansarmen kansrijker te maken is de opdracht voor ons als sociaaldemocraten.
“Radicaal ongelijk investeren om kansarmen kansrijker te maken is de opdracht voor ons als sociaaldemocraten.”
Want om kansen te kunnen nemen moet er een vangnet zijn als je een keer pech hebt. Dit vangnet, bestaanszekerheid, vergt solidariteit tussen degenen die het geluk wel hebben en degenen die pech hebben. Sociaaldemocratie gaat niet alleen over het opkomen voor kwetsbaren, maar ook over het eerlijk verdelen door de sterken.
Toen ik de film ‘Sorry, We Missed You’ zag wist ik dat er écht iets moest gebeuren. Deze film gaat over een pakketbezorger en zijn vrouw die een nulurencontract in de zorg heeft. Zij zijn onderdeel van het stuk van onze samenleving waar je nu eenmaal erg moeilijk uit kan komen. Zoals ik al zei: een kwestie van pech en geluk. Het leven is een casino: iedereen kan een van beide hebben. Je kan ziek worden of een verkeerde keuze maken. Maar we moeten wel allemaal dezelfde kansen krijgen.
“Een kwestie van pech en geluk. Het leven is een casino.”
We moeten dan ook geen gelukkig leven beloven, want daar hebben we geen grip op. Maar het gaat erom dat de kanspercentages oneerlijk verdeeld zijn. Als je onderaan de ladder staat dan is de kans dat het balletje in jouw vakje terechtkomt veel kleiner dan wanneer je bovenaan staat. Zoals het geval was bij de jeugdvriendin van mijn zoon.
Ik vind dat onze wethouder, Martien Louwers, al erg goed bezig is geweest de afgelopen jaren met die kansengelijkheid. Hoe ze verantwoordelijkheid nam rond schuldhulpverlening, dat bewonder ik enorm. Haar integrale benadering spreekt me erg aan. Mensen die in de problemen zijn gekomen worden ook echt door haar gezien.
Wanneer ik straks in de raad zit zal ik mij inzetten voor het verbeteren van de woningmarkt. Daar is oneerlijkheid het grootst. Toen ik een jaar was afgestudeerd kon ik een huis kopen, mijn zoon is nu een jaar geleden afgestudeerd en heeft absoluut geen zicht op een koopwoning.
De huizenmarkt creëert een kleine club winnaars, maar veel meer verliezers en mensen die vastlopen. Het is goed dat we een zelfbewoningsplicht invoeren, al is dit misschien principieel geen goede maatregel. Het is een stoplap voor de problemen die er nu zijn. Maar er is nog veel meer nodig dan dat. Ik ben klaar om mijn handen uit de mouwen te steken.
#4: Martijn Kriens
